Ao carón do lume
A lareira, cerna da casa galega. Ao redor da lareira fluía a vida toda. Na lareira cociñábase e comíase, na lareira falábase, na lareira contábanse contos, de medo ou de risa, tanto tiña, na lareira cantábase, xogábase, soñábase. A lareira daba calor ao existir das persoas.
Na nosa casa, a lareira segue a ser lugar de encontro, o lume preside o noso salón en calquera estación do ano cando a meteoroloxía acompaña.
O lume na nosa casa asa castañas no outono, seca as botas despois dun día de choiva, acompaña conversas. O lume non é un elemento decorativo, que tamén, pero o lume en Casa Lourán está cheo de vida.
As conversas
O pracer da conversa, ou o pracer do silencio; o pracer do paseo ou o pracer do descanso; o pracer da aventura ou o pracer da lectura.
Son moitos e variados os praceres que se poden atopar nun contorno onde os tempos escapan das présas e os espazos son verdes e cheos de vida.
Tumbarse na hamaca a escoitar os paxariños, conversar en compañía no cenador con vistas á horta ou facer lume na lareira son algúns dos praceres que nos dá a sinxeleza da vida.